Saturday, October 29, 2005

Busy as hell! Τρέχω σαν τον Βέγγο...

Αν κάποιοι από εσάς ανησυχήσαν μήπως με φάγαν στην γωνία και γι' αυτό εξαφανίστηκα τόσες μέρες, χαλαρώστε! :-) I'm still alive and kicking! Απλά έχω πήξει στην δουλειά και μετα βίας κάνω ένα check mail την ημέρα (πόσο μάλλον να βγω βόλτα στην μπλογκογειτονιά). Και επειδή αλήθεια νιώθω λιγάκι τύψεις που σας «έγραψα» τόσο καιρό, ορίστε τα σημαντικότερα γεγονότα που με κρατήσαν μακρυά από την παρέα σας.

Φοιτητικές εκλογές Αν έχετε εμπειρία από ελληνικές φοιτητικές εκλογές με κόμματικες οργανώσεις - «στρατούς», αφισοκολλήσεις και βρωμόξυλο, ξεχάστετα... Εδώ είναι Ιταλία, οι φοιτητές είναι πρόβατα και όλες οι μανούρες γίνονται υπογείως και κατ' ιδίαν. Τα παιδιά που κρατάμε την βιβλιοθήκη (καθότι το πανεπιστήμιο την έχει γειωμένη και άρα κάποιος άλλος πρέπει να φροντίσει για την ύπαρξή της) κατεβάσαμε μια πεντάδα δικούς μας υποψηφίους για να μην γλείφουμε ξένους κώλους για κάθετί που χρειαζόμαστε. Ανάμεσα στους πέντε ήταν και ένας έλληνας - ο συγκάτοικός μου. :-P Όπως καταλαβαίνετε, η υπόθεση απαιτούσε «ανένδοτο αγώνα» με μπλα-μπλα, σωστό προεκλογικό υλικό και γερές δόσεις προεκλογικού μαγειρέματος με υπόγειες συνεργασίες... Συστάθηκε λοιπόν ατύπως «εκλογική επιτροπή» όπου κατέβηκε όλη η «εθνική ελλάδος» να στηρίξει το «γκρέκι» (σσ. από το greco, έλληνας). Χαρακτηριστικό παράδειγμα πως αν θέλουμε δουλεύουμε μια χαρά, ο υποψήφιος δηλωμένος ΝΔ, ο γραφίστας μας (γνωστό μούτρο της βιβλιοθήκης) ακροδεξιός με πατέντα, ο «υπόγειος προεκλογικός μάγειρας» οργανωμένος πασοκατζής κι εγώ επί του «μπλα μπλα», τόσο για προσέλκυση ψήφων όσο και για να καλύπτω διπλωματικά τα μαγειρέματα του προηγούμενου, γνωστός μουρλο-αριστερός. Αρχικός στόχος ήταν η αξιοπρεπής εμφάνιση («μην γίνουμε και ξεφτίλα ρε μάγκες») αλλά τελικά καταλήξαμε να τους πάρουμε λίγο-πολύ τα σώβρακα!!! Η πεντάδα βγήκε επί του συνόλου μεγαλύτερη δύναμη σε σύγκριση τόσο του γκρουπ που προωθούσε η Forza Italia (να κόβεις τα πόδια στα τσιράκια του Μπερλούσκα είναι πάντα ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΥΛΑ!) όσο και αυτού που έσπρωχνε μια καθολική [παρα]εκκλησιαστική οργάνωση (ούτε που την ονειρεύτηκαν τόση δύναμη κάτι χρυσοπηγές και χριστοδουλέοι στην ελλάδα). Το γκρέκι μάλιστα έσκασε δεύτερος μέσα στην πεντάδα!!! Πάθανε νίλα βλέπεις τα ιταλά με τις αφίσες σε Α3 και τα leaflets με προγραμματικές δηλώσεις. Τι να κλάσουν οι μπερλουσκονίσκοι που μοιράζανε καρτούλες με σκέτο το όνομά τους να τους ψηφίσεις... Τι να κλάσει και ο καθολικάκιας, με τον σταυρό στο χέρι δεν γίνονται εκλογές. Άσε που την μοιριστήκαν την δουλειά πως αν έβγαινε θα μας τον έβαζε τον σταυρό μην πω που...

Διαπλεκόμενα: επέκταση της αίθουσας πολυμέσων Πριν κάποια χρόνια το πανεπιστήμιο, σε μια κίνηση εντυπωσιασμού και κλασσικής μιζοφαγίας έστηνε αίθουσα με pc. Φυσικά, οι «υπεύθυνοι» ιδιαίτερα απασχολημένοι με την μάσα δεν σκεφτήκαν τίποτα για την ασφάλεια και έστησαν ένα ΠΡΑΓΜΑ μισά 98SE, μισά NT να τρέχουν σε administrator mode και χωρίς φυσικά να κρατάνε logs. Εξίσου φυσικά λοιπόν η κατάσταση έγινε αμέσως μπουρδέλο και σε λιγότερο από χρόνο η αίθουσα σφραγίστηκε από την Guardia di Finanza (κάτι μεταξύ μπάτσων και ΣΔΟΕ). Την άνοιξη στην αυτοδιαχειριζόμενη βιβλιοθήκη μας στήσαμε (ok, ok, έστησα) 4 pc που αλλιώς θα πετάγανε οι κάφροι στα σκουπίδια (IBM netvista με PIII 733) με gentoo linux, full logging, shorewall firewall, NIS authentification και openmosix loadbalancing με την ιδέα πως αν «έπιανε» το πείραμα, θα τους πιάναμε «επικοινωνιακά» απ' τ' αρχίδια να ξανανοίξουν την παλιά αίθουσα με linux αυτή την φορά και με το αζημίωτο για αυτόν που θα έστηνε τα pc (hehehe, είπαμε, ΔΙΑΠΛΟΚΗ :-P). Το πείραμα πούλησε τρελά, και το καλοκαίρι καταθέσαμε πρόταση για άνοιγμα της μεγάλης αίθουσας. Με λίγο σούξου μούξου και αφήνοντας συγκεκριμένο πρόσωπο να πάρει την «δόξα» για το εγχείρημα καταθέτοντας ο ίδιος την πρόταση αλλά όχι και τα δίφραγκα (αυτά είπαμε τα μαζεύω ΕΓΩ με μια «μιζούλα» που εξ αρχής υποσχέθηκα να δώσω στην βιβλιοθήκη μας και όχι σε πρόσωπα) η πρόταση πέρασε από την επιτροπή σχεδόν ομόφωνα - αν και με ψαλίδισμα του 30%. Έλα όμως που στις αρχές οκτώβρη (μετά την εξεταστική, θέμα προτεραιοτήτων είπαμε) που πήγαμε να παραλάβουμε κλειδιά μας είπαν πως ο πρόεδρος της σχολής το «ξανασκέφτηκε» και χωρίς καμιά συγκεκριμένη δικαιολογία μας έβαλαν στο περίμενε. Με συνεχείς αναβολές για μια συνάντησή μας, ήταν προφανές πως επιδίωκε την αποτυχία του project λόγω χρόνου (πρέπει να έχει γίνει μέχρι τέλη δεκέμβρη για να πάρουμε λεφτά) - κι εδώ βρωμάει μίζα από εταιρία. Ο κυρ-πρόεδρος όμως τον Μάρτη κατεβαίνει σε εκλογές για πρύτανης του πανεπιστημίου. Καπάκι λοιπόν μετά την καταμέτρηση στις φοιτητικές εκλογές, ήρθε με νομαρχιακό σύμβουλο να του δείξει πόσο «καλή δουλειά κάνουν τα παιδιά στην βιβλιοθήκη» με την «δική του φροντίδα» και τα pc που έγω έχω στήσει εκεί. Συμπτώσεις; Δεν νομίζω! Κατάλαβε προφανώς πως με την δύναμη που πήραμε στις φοιτητικές εκλογές και έχοντας βασικό αντίπαλο κάποιον από το πολυτεχνείο που δουλεύει ως σύμβουλος σε γνωστή μου εταιρία ανακατεμένη με linux και open source (κάτι που φυσικά άφησα να διαρεύσει με τρόπο) μπορούσαμε να τον «κάψουμε» και παράτησε την μίζα για την εκλογή! Χεχεχ! Κουφάλα, σε στριμώξαμε!!! :-) Καταλάβατε τώρα έναν από τους λόγους που ασχολήθηκα τόσο πολύ με τις εκλογές; Φυσικά πάλι, όλη την σχολή την συμφέρει να γίνει πρύτανης ώστε να πρέπει να παρατήσει τα διδακτικά του καθήκοντα και να γλιτώσει κόσμος και κοσμάκης τις σπασαρχιδιές του στο προφορικό της φαρμακολογίας. It's a win-win situation!!!

Άλλες σκοτούρες Η δουλειά με τα manuals για το linux certification που γράφω έχει ήδη καθυστερήσει αρκετά οπότε τρέχω και δεν φτάνω και με αυτό. Επίσης μέσα στον όλο χαμό πρέπει να ανοίγω και κανα βιβλίο γιατι αλλιώς ζήτω που καήκαμε. Καλά τα λεφτά στην τσέπη αλλά όσο δεν τελειώνω, χαλάω περισσότερα απ' όσα βγάζω και άρα «μπαίνω μέσα». Μόλις χαλαρώσει λίγο η κατάσταση πάντως θα φροντίσω να είμαι πιο τακτικός στα ποστ μου.

Monday, October 10, 2005

I miei coglioni...

Για όσους δεν καταλάβανε... δεν πειράζει, δεν χάσατε και τίποτα.

Για όσους πάλι καταλάβανε, ναι... μου την έχει δώσει ΕΝΤΕΛΩΣ! Έχω πάρει σαν δουλειά να γράψω τα manuals για το linux certification της εταιρίας. No worries θα μου πεις, latex ξέρεις αρκετό, βάλε και το memoirs σαν documentclass που μαμεί και δέρνει και είσαι τσέκας. Εμ. το κόλλημα δεν είναι στα technicalities... είναι με τους ανθρώπους.

Σκάει το πρωί τηλέφωνο ο δικός σου και πως πάει και τι κάνεις και προχωράει το ρημάδι; Ναι ρε φίλε, δεν μπορώ να περάσω να τα πούμε από κοντά αλλά τσίμπα σε mail το 1ο κεφάλαιο και πέσμου πως τα βλέπεις. Ε, όσο πήρατε εσείς απάντηση πήρα κι εγώ. Τι διάολο ρε φιλαράκο, να μου σπας τα παπάρια πρωί πρωί ήξερες, ένα scroll 30 σελίδες pdf δεν μπορείς να κάνεις; Να ξέρω κι εγώ τι κάνω... Μην μου πεις μετά από καμια βδομάδα πως άλλα θες και κάθομαι και ξαναγράφω σαν μαλάκας! Άσε που και μόνο το γεγονός πως πρέπει να σου στείλω pdf αντί για το .tex να κάνουμε δουλειά μας interactively είναι επιεικώς ντροπή για κάποιον που δηλώνει unixας - να χέσω μέσα στο AIX σου ρε μπάρμπα!

Ωραια... και αφου μου πρήστηκε το δεξί, κάτσε να πρηστεί και το αριστερό να τα έχουμε ασορτί. Υποτίθεται πως γράφω για mandriva μιας και είναι entry level και οι αναγνώστες παντελώς γκαγκα... Οκ, μπορεί όπως γράφω να έχω δίπλα μου μια λεκάνη να ξερνάω με τις user-friendly ανωμαλίες της mandriva αλλά η δουλειά είναι δουλειά... Μπορεί επίσης να ξήλωσα το DVD-ROM να βάλω τον αρχαίο 15αρη δίσκο να την κάνω install αλλά και πάλι δεν τρέχει τσάι... καλύτερα λίγη ταλαιπωρία με το hardware παρά να στείλω στο διάολο την gentoo μου - δεν σφάξανε. Κι αφού μπαίνω στο κεφάλαιο 2 (το 1ο είναι παραμυθάκι περί unix, φιλοσοφίας GNU και δεν συμμαζεύεται) ήρθε η ώρα να την στήσω για να α) ξέρω τι στο διάολο γράφω β) τραβήξω και τα σχετικά screenshots (γιατί έτσι και χώσω το δικό μου desktop θα αρχίσουν να τρέχουν σαν μουρλοί όσοι το ξεφυλλίσουν το βιβλίο). Εμ δε! Ο συγκάτοικος πήρε μαζί του τα δισκάκια στην ελλάδα! Τι να τα κάνει;!! Αφού είναι αμετανόητος πατζουράς! Ωχ θεέ μου... άντε ξανακατέβασε 2,1Gb isos από ftp.unina.it και ftp.ntua.gr μπας και κάνουμε πιο γρήγορα - παπάρια, έχουν cap κάπου στα 30kb/s! Να χέσω μέσα στην broadband μου! Πάει πρήστηκε και το αριστερό τ' αρχίδι...

Aghhh!!! Sorry για το rant, αλλά δεν άντεχα... θα έσκαγα!

Saturday, October 01, 2005

Του σινεμά το γύρισμα

Τώρα τελευταία παρατηρώ μια έξαρση στην κινηματογραφική κριτική στην blogόσφαιρα. Κάτι το φεστιβάλ, κάτι το ξεκίνημα της νέας σεζόν, οι bloggers καταπιάνονται μαζικά με τις ταινίες, και μάλιστα όχι με trivial χολυγουντιανά κατασκεύασματα. Σαν διαπιστευμένος πλέον «σεντονάς» σκέφτηκα να βγάλω και εγώ κάτι στην βιτρίνα επί του θέματος.

Μην φοβάστε, δεν πρόκειται να κάνω εκτεταμένη κριτική πάνω σε συγκεκριμένες ταινίες αλλά να περιγράψω ένα φαινόμενο από προσωπική σκοπιά. Δεν υπήρξα ποτέ αυτό που λέμε «κουλτουριάρης» σε ότι αφορά τον κινηματογράφο. Βέβαια πάντα προτιμούσα μια πιο «ψαγμένη» ταινία από την τελευταία σφαγή του Σβάρτζι ή όποιου άλλου, αλλά όταν άκουγα την φράση «Ευρωπαϊκός κινηματογράφος» μου σηκωνόταν η τρίχα κάγκελο. Με ελάχιστες ευχάριστες εξαιρέσεις ήμουν σχεδόν σίγουρος πως πρόκειται για εξώφθαλμα και βαρετά βαθυστόχαστες αερολογίες που ντύνονταν το ψεύτικο ράσο της τέχνης.

Τα τελευταία χρόνια όμως κάτι έχει ριζικά αλλάξει. Κάτι που δεν είμαι σίγουρος αν άλλαξε μέσα μου ή αντικειμενικά στην σκηνή. Με όλο και αυξανόμενους ρυθμούς βλέπω περισσότερες διεθνείς ταινίες και μένω πάντα πιο ευχαριστημένος από τα χολυγουντιανά παραμυθάκια. Είδα το αργεντίνικο «Nine Queens» και έμεινα μαλάκας. Αργότερα έπεσε στα χέρια μου το χολυγουντιανό remake (ούτε που θυμάμαι τον τίτλο) και μόνος λόγος να το δώ ολόκληρο ήταν να διαπιστώσω πόσο πεζή και «κυριολεκτική» ήταν η μεταφορά και πόσο αυτό το πράγμα σκότωνε την ταινία. Για χρόνια τα καλύτερα αστυνομικά βγαίνουν απ'την Γαλλία: ακόμα και αυτά με χολυγουντιανού τύπου υπερβολές («Σφηκοφωλιά») έχουν μια φυσικότητα στο σενάριο και τους διαλόγους που έχω πολύ καιρό να δω σε κάποια χολυγουντιανή παραγωγή. Πρωτότυπα σενάρια (Empire Des Loups) και δραματική εξέλιξη (36 Quai Des Orfevres) σε αστυνομική περιπέτεια δείχνουν να είναι μονίμως εξόριστα στοιχεία από το χόλυγουντ. Βλέπω τον ουσιαστικά ανύπαρκτο μέχρι πρόσφατα αγγλικό κινηματογράφο να βγάζει διαμάντια κοινωνικού δράμματος (Dear Frankie) και παρακολουθώ το μακρυσκελέστατο βραζιλιάνικο «city of god» χωρίς να κάνει την παραμικρή κοιλιά. Βλέπω το χιλιανό «Machuca» να σκιαγραφεί με γλαφυρότητα και εκπληκτική ακρίβεια τις αντιθέσεις της εποχής που οδήγησαν στην αιμοσταγή χούντα έκεινου του τόπου χωρίς να πέφτει σε λάθη πολιτικού προσδιορισμού ή την λήψη αστήρικτων θέσεων. Βλέπω, βλέπω, βλέπω... κι όμως το χόλυγουντ με τα εκκατομύρια δολλάρια σε budget και αντικειμενικά αστεράτους ηθοποιούς αδυνατεί πλήρως να αντιδράσει. Πέρα από τις μισοβέζικες γλυκανάλατες κουλτουρέ προτάσεις του, αναγκάζεται στην σαχλοκωμωδία του στυλ Meet the Parents (μην το πάρετε αρνητικά τελείως - καλές είναι αν δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις Κυριακή απόγευμα) ακόμα και ξαναζεσταμένη (Guess Who) και την υποχρεωτική εισαγωγή χαζοχαρούμενης αττάκας στις περιπετειώδεις ταινίες. Τα «περσινά ξινά σταφύλλια» (Herbie Reloaded) καταντάνε χειρότερα ακόμα και από τηλεοπτικές σειρές (Dukes) ενώ μοναδική σανίδα σωτηρίας παραμένει η πιτσιρικαρία (Μαδαγασκάρη, Χάρυ Πόττερ στην νιοστή, κτλ.). Τέλος, οι προσπάθειες για remake παλιών ή ξένων ταινιών είναι μακράν χειρότερες από τα original πονήματα και δημιουργούν ακόμα περισσότερο την αίσθηση πανικού και ανικανότητας που πρέπει να κυριεύει το χόλυγουντ.

Έγινε ο διεθνής κινηματογράφος τόσο γαμάτος πια; Ίσως... Η φτηνή ψηφιακή τεχνολογία εκμηδένισε το τεχνικό χάσμα που παλιότερα υπήρχε ακόμα και σε μη εξεζητημένα σενάρια - έναν βασικό ίσως παράγοντα στην extreme κουλτουρέ στάση του παλαιότερου ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Πλέον ένα δραματικό ή και προσγειωμένο αστυνομικό έργο μπορεί με σχετική άνεση να παραχθεί χωρίς τα τεράστια στούντιο και τις σωρούς από χρήματα.

Κατάντησε τόσο χάλια πια το χόλυγουντ; Μάλλον... Η political correctness που έχει καταντήσει υπεραξία στην αμερικανική κοινωνία δεν μπορεί παρά να εκφραστεί και στην κατεξοχήν pop τέχνη του αμερικανικού κινηματογράφου. Αποφεύγονται έτσι τα hot issues ή η hot potato ανάλυση αυτών. Αποτέλεσμα; Οι γλυκανάλατες χαζοκωμωδίες και τα ξαναζεσταμένα, χωρίς οπτική, remake. Διαφυγή στο φαντασιακό και στο παιδικό ρεπερτόριο.

Μήπως όμως κι εγώ απλά άλλαξα; Μήπως γουστάρω πια κάτι το απρόσμενο; Μήπως η outsider ταινία μου προκαλεί περισσότερη έλξη εξαιτίας αυτής ακριβώς της φύσης της; Δεν ξέρω... Υποθέτω πως κάτι τέτοιο μπορεί να συμβαίνει εν μέρει. Πως η πτώση του χόλυγουντ δεν είναι τόσο αβυσσαλέα όσο μου φαίνεται. Πως η άνοδος του διεθνή κινηματογράφου δεν είναι τόσο τεράστια όσο μου φαίνεται. Παρόλη την υποκειμενικότητα της κρίσης μου όμως δεν παύω να είμαι σίγουρος σχεδόν πως αυτά τα φαινόμενα έστω σε κάποιο βαθμό ισχύουν.

ΥΓ.: Και μετά από άλλο ένα σεντόνι, σκέφτομαι να αλλάξω τον υπότιτλο στο blog μου σε «Είδη προικός: Μεγάλη ποικιλία σε σεντόνια παντώς τύπου»! :-P